ΜΗ ΕΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΕΓΙΣΤΩΝ ΣΥΜΒΑΛΛΩΜΕΘΑ

εἰκός, Ἰων. οἰκός, ότος, τό, οὐδ. μετοχ. τοῦ εἶκα, ἔοικα, ὅμοιον τῇ ἀληθεία, δηλ. πιθανόν, εὔλογον, λογικόν, εἰκὸς (μετὰ τοῦ ἐστι, ἢ ἄνευ αὐτοῦ), μετ’ ἀπαρ., Αἰσχύλ. Ἀγ. 575· εἰκὸς γὰρ Σοφ. Ἠλ. 1026, κτλ.· οὐ γὰρ εἰκὸς μετ’ ἀπαρ., Σοφ. Φ. 230· οὐδ’ εἰκὸς αὐτόθι 586· οἶ’ εἰκὸς (ἐνν. δοῦναι) αὐτόθι: 973· ὥσπερ εἰκὸς ἦν Ἀριστοφ. Ἀποσπ. 519, κτλ. 2) ὡς οὐδ. οὐσ., εἰκός, τό, τὸ πιθανόν, τὸ εὔλογον, τὰ οἰκότα, τὰ εὔλογα, τὰ ὀρθά, Ἡρόδ. 1. 155, κτλ.· τὸ οὐκ εἰκὸς Θουκ. 2. 89· κατὰ τὸ εἰκός, κατὰ πᾶσαν πιθανότητα, ὁ αὐτ. 1. 121· ἐκ τοῦ εἰκότος ὁ αὐτ. 4. 17· τῷ εἰκότι ὁ αὐτ. 6. 18· παντὶ τῷ οἰκότι Ἡρόδ. 3. 103· τοῦ εἰκότος πέρα Σοφ. Ο. Τ. 74· τῷ εἰκότι χρῆσθαι, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ ἀπόδειξιν λέγειν, Πλάτ. Θεαίτ. 162Ε· παρὰ ποιηταῖς ἄνευ τοῦ ἄρθρου, λέγεις μὲν εἰκότα ὁ αὐτ. Φ. 1373· εἰκὸς πέπονθα Εὐρ. Ι. Α. 501· ἢν γ’ ἐρωτᾷς εἰκότ’, εἰκότα κλύεις αὐτόθι 1134. β) ἐν τῇ λογικῇ τοῦ Ἀριστ., πρότασις πιθανή, κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς θετικὸν γεγονός, Ἀναλυτ. Πρ. 2. 27, Ρητ. 1. 2, 15, κ. ἀλλ. ΙΙ. λογικόν, δίκαιον, «σωστόν», Θουκ. 2. 74, κτλ.· τὰ εἰκότα καὶ δίκαια ὁ αὐτὸς 5. 90· παρὰ τὸ εἰκός, παραλόγως, 2. 62· πρβλ. ἐπιεικής: ― Συγκριτικόν, εἰκότερον, ὑπάρχει ἐν Ἀντιφῶντι 127. 21.